zondag 30 juli 2023

on the road again

Iedere roadtrip moet natuurlijk altijd een dag hebben waarbij alles verkeerd gaat en er totale paniek uitbreekt. Gisteren was die dag.

Zaterdag zou een rustdag worden na het zeer intensieve programma van de afgelopen 1,5 week (lijkt veel en veel langer). Tot een uur of vier chillen aan de pool van ons motel en dan een 2 uur durende rit naar Monument valley. Maar ... bij het overhandigen van de sleutels van onze elektrische waggie in San Francisco had ik eigenlijk al direct een vervelend voorgevoel; De combinatie beperkte km range (zo'n 400 km) , de enorme afstanden hier tussen iedere highlight en het beperkte aanbod van laadpalen monde gisteren uit tot een totale breakdown van onze plannen.

Toen we s'avonds in Page aankwamen had de auto nog maar 15 mijl batterij. In de ochtend naar de enige plek in deze totaal afgelegen desserttown in Utah gereden om de auto op te laden en daar bleken alle vier de laadpalen niet te werken! Zo werd de zaterdag een stress dag ipv rustdag. Uren gebeld met het verhuurbedrijf die eigenlijk ook niet direct een oplossing hadden. Dus voor de eerste keer toch wel iets van enorme klotsende oksels. Uiteindelijk na uren bellen is er een grote truck naar ons gestuurd die de auto heeft opgetakeld en mij naar de dichtstbijzijnde oplaadmogelijkheid 100 km verder heeft gebracht. Daar de auto opgeladen 1,5 uur en toen weer 100 km teruggereden. Damn wat arelaxte dag en dan wat een klote verhuurbedrijf.

Monument Valley dus moeten skippen en om ons zelf toch maar een beetje te verwennen vandaag toch besloten om de Lower Antilope Canyon te bezoeken. En bij de eerste aanblik van het natuurwonder waren in een klap alle okselzweetvlekken opgedroogd.

Het is natuurlijk een enorm toeristisch vehikel en de gidsen ,die alle originele  Narajo indianen zijn, weten precies welke filter je op je iPhone moet instellen om de oranje kleur er uit te laten poppen op je foto's. Maar zo blij dat we het hebben gedaan want het was zo indrukwekkend om door deze canyon te lopen. De canyon is gevormd door erosie van de typische rode zandsteen van de Narajo dessert. Dat levert na 100 duizenden jaren een unieke locatie op. Het extra uit laten "poppen" van oranje is niet nodig . My god wat een spektakel .

Blij dus met onze geïmproviseerde keuze en daarna met de auto naar het Glen Canyon viewpoint dat een spectaculair uitzicht geeft op een mega dam in deze aparte omgeving.

Verder naar het volgende viewpoint om vanmiddag te "landen: bij Lone rock lake. Hier hebben we alle zorgen helemaal van ons afgezwommen en gepoedeld, want de stressdag van gisteren had toch zijn sporen nagelaten bij iedereen merkte ik. 

Enige voordeel van gisteren was dat ik een uur met de chauffeur van de sleepauto een mooi gesprek over politics en complottheorieën heb kunnen voeren. Utah is volgens Chris de plek voor de loners in America. Ze willen door de regering met rust gelaten worden en hij verwacht ook niks terug. Simpel maar duidelijk eigenlijk.

NA het zwemmen de meest mooie rit tot nu toe gereden naar Bryce national Park. Met voor de zekerheid weer een uur laadpaal stop gemaakt natuurlijk

Rijden over de eindeloze mooie dessert wegen hier is de grootste attractie van het land vind ik. Perfect geluidje in de auto een maar zweven.En als er dan toch Amerikaanse rock moet klinken laat dat "drive" van Incubus zijn. Zelden was een song zo perfect op zijn plaats als vanmiddag.

De rit naar Bryce begint een echte western omgeving die je al zo vaak heb gezien bij John Wayne. Vervolgens verandert het landschap in een soort van Canada trip met veel groen en dennenbomen om uiteindelijk in het Bryce gebied omgeven te worden door rood oranje rotsen werkelijk adembenemend .

Om nog even terug te komen op het western tijdperk ; toen reden ze ook al fossielvrij en wat had ik gisteren graag een paard en wagen gehad ipv onze f*cking Polestar.

Morgen Bryce Canyon National Park